Blijf op de hoogte en lees onze nieuwsbrief

De Stichting Vluchtelingkinderen en de Vluchtelingenwerkgroep Utrechtse Heuvelrug geven samen een digitale Nieuwsbrief uit, genaamd Vluchtheuvel. Deze verschijnt enkele malen per jaar en geeft informatie over allerlei activiteiten voor, door en met vluchtelingen op de Utrechtse Heuvelrug. 

Lees hier de nieuwsbrief van
april 2023
december 2022
juni 2022
januari 2022
september 2021
juni 2021
maart 2021
november 2020
 

Word maatschappelijk begeleider bij de Vluchtelingenwerkgroep
Artikel Stichtse Courant 17 mei 2023

Wethouder Gerrit Boonzaaijer reikt vrijwilligersprijzen uit

za 26 nov 2022
DOORN Wethouder Gerrit Boonzaaijer heeft zaterdagmiddag de groepsprijs ‘Het Utrechts Heuvelrug Compliment’ uitgereikt aan de Vluchtelingenwerkgroep Utrechtse Heuvelrug.
,,De inzet en het enthousiasme waarmee zij de maatschappelijk begeleiding aan statushouders biedt, blijft onverminderd hoog. Het engelen geduld waarmee allerlei regelgevingen, rechten en plichten waarmee wij in Nederland te maken hebben, aan nieuwkomers uitgelegd worden is bewonderenswaardig.’’
,,Het altijd vriendelijk en beleefd blijven tijdens telefoongesprekken met organisaties en bedrijven, is een vaardigheid die zijn allen beheersen. Aan de inventiviteit waarmee problemen opgelost worden, lijkt geen eind te komen. Zonder vrijwillige medewerkers zou er geen goed functionerende Vluchtelingenwerkgroep Utrechtse Heuvelrug zijn.’’

De andere genomineerden waren de vrijwilligers van de Bosboemel van het Team Utrechts Landschap in Amerongen en De Inloop Doorn en Driebergen-Rijsenburg.
Gerrit Boonzaaijer: ,,Met vrijwilligerswerk maak je het verschil. Je draagt bij aan de sociale verbinding in onze gemeente. Je bouwt ook sociale contacten op en je bent actief en je voeltje nuttig. Vrijwilligers zijn onmisbaar en zijn het cement van de samenleving.’

De wethouder heeft zaterdag ook de individuele vrijwilligersprijs ‘Pluim op de Hoed’ uitgereikt aan Agnes Snel (links op de foto).

De taalcoach als springplank

 Ook voor zijn vlucht komt Abdel Rahman Adam (40) wel eens in Nederland, Hilversum. Daar leert hij radiomaken, om terug in Darfur -een oorlogsgebied in Soedan- de bevolking te voorzien van informatie, via de in Nederland gevestigde radiozender Dabanga

Op een dag -eind 2010- duldt het Soedanese regime de activiteiten van Abdel niet langer en verdwijnt hij achter de tralies. Eerst twee maanden in een gevangenis die de hel dicht benadert. Daarna nog elf maanden in een gewone gevangenis, met 23 man in een cel van 3x5.

Dan is er ineens de dag dat hij vrij op straat staat -resultaat van internationale druk. Maar het volgen, afpersen en bedreigen houdt niet op. Abdel besluit te vluchten en komt -niet toevallig- terecht in Nederland. Eerst vindt hij onderdak bij Radio Nederland Wereldomroep, daarna bij universiteiten. Maar de gedachte aan de onveilige situatie van zijn gezin in Soedan kwelt hem.

Abdel probeert zijn gezin naar Nederland te halen, wegens ontoereikende financiële middelen wil Nederland geen visum verstrekken. Abdel betreedt de asielprocedure, met verblijf in Ter Apel, Uithuizen, Gilze en tenslotte Utrecht.

Twee maanden later krijgt Abdel zijn vergunning tot verblijf, een half jaar later volgt een hereniging met vrouw Ranya Omer (33) en zijn drie kinderen. Nog wat maanden later volgt een woning te Driebergen en begint het gezin de inburgering.

Voor de kinderen Mohamed (8), Needal (6), Ashraf (bijna 4) is dat vrij eenvoudig: naar school, daar burger je vanzelf in. De eerste avondvierdaagsemedailles zijn al binnen, plus een beker met de F10 van FC Driebergen.

Voor Abdel zelf en zijn vrouw gaat het inburgeren minder vanzelfsprekend. Ranya bezoekt driemaal per week twee uur lang het Doornse inburgeringsklasje. Daar leert ze behalve de taal de gewoontes -en soms ook buitenissigheden- van Nederland op papier kennen.

Abdel heeft de taallesjes in het Doornse cultuurhuis al achter de rug, zou zo slagen voor zijn inburgeringsexamen A2. Maar Abdel wil nog even door, met zelfstudie, naar het examen B2. Want niets ten nadele van het klasje, de inburgeringseisen zijn Abdel en Ranya te laag.

Abdel: ‘Nu is het: bye, bye, dat was het en ga je in de bakken van de sociale dienst. Maar veel mensen vinden geen werk en belanden in een negatieve spiraal, met allerlei problemen; fysiek, sociaal, psychisch, financieel.’

Investeer meer in deze mensen, adviseert Abdel: ‘De meeste vluchtelingen hadden werk in hun land. Als Nederland investeert om die mensen terug op hun niveau te krijgen, kun je veel problemen voorkomen. Dan zouden ze niet afhankelijk blijven, beter integreren, belasting betalen.’

Dat geldt ook voor Abdel zelf. ‘Ik wil mezelf uit deze situatie bevrijden en meedoen aan de samenleving, meedoen met de mensen van dit land, waaraan ik zoveel te danken heb.’

Om te komen waar ze willen komen hebben Adel en Ranya inmiddels de hulp van vrijwillige taalcoaches ingeroepen. Met een Zeister taalcoach loopt Abdel rond in Zeist om Nederland beter te leren kennen. Met taalcoach en buurtgenoot Hans wandelt Abdel door de rijke natuur op de Heuvelrug, met -tot zijn verrassing- ook wilde schapen.

De buurt heeft hen sowieso vriendelijk ontvangen, al wordt er op Nederland straten een stuk minder gegroet en bijgepraat dan in Soedan. De directe buren waren op de koffie, er is begrip en warmte en -heel belangrijk- een gevoel van veiligheid. Lof is er ook voor de Eurowinkel, want daar is plaats voor ontmoeting en menging.

In die Eurowinkel heeft Ranya behalve een taalcoach trouwens ook een naaimachine op de kop getikt. Ranya -met een bachelor in kunst en textiele werkvormen- wil verder als ontwerper en kunstenaar. Dat heeft inmiddels geleid tot een expositie in de Cantina van het Doornse Cultuurhuis. Als je snel bent kun je daar nog een kijkje nemen. De schilderijen zijn nu nog heel goed te betalen.

Inburgeren
Inburgeren is voor nieuwkomers van buiten de EU en Turkije verplicht sinds 1997. Om mee te kunnen doen in de Nederlandse maatschappij is het belangrijk om de taal te leren, is het van belang om de rechten en plichten te kennen en te weten wat de kernwaarden van de Nederlandse samenleving zijn, zoals vrijheid van meningsuiting, solidariteit en vrijheid van godsdienst. ‘Zodra u dat heeft gedaan, kunt u beter meedoen aan de Nederlandse samenleving. U kunt dan een opleiding volgen en u heeft meer kans op werk,’ aldus de overheid. Binnen drie jaar moet een immigrant slagen voor tenminste het examen A1. Om daar te komen krijgt de nieuwkomer les, te betalen met een lening van maximaal €10.000. De meeste nieuwkomers hebben aan een kwart of eenderde van dat bedrag genoeg.

Maarn is als een warm bad

Roula Tinawy vertrekt begin 2014 uit het kapotgeschoten Aleppo, omdat na drie jaar een einde van oorlog nog niet in zicht is. De route is bekend: busjes naar Beiroet, door naar Izmir, gammel bootje op winterse golven naar Grieks eiland, veerboot naar Athene. En tenslotte een vliegtuig naar Amsterdam.

Roula zit in de voorhoede van de Syrische vlucht; de erkenning als vluchteling komt al na zes weken. Het geeft Roula (35) nog geen rust, want ze liet twee dochters achter, bij opa en oma in Aleppo. 'Mijn kinderen woonden in een oorlog, zagen buren sterven, vriendinnen omkomen in een bommenzee. Ik was veilig, maar heb elke dag moeten huilen.’

Het duurt dertien maanden voordat de lach weer doorbreekt. Er zijn regels, er is een berg papierwerk. Oma reist met haar kleindochters heen en weer naar Beiroet, de dichtstbijzijnde vestiging van Nederland, om wangslijm af te geven: voor de DNA-test.

September 2015 komt de verlossende uitslag, dan vliegen Jaklin (16) en Joudy (14) naar Schiphol en wordt het gezin herenigt in AZC Winterswijk. ‘Mijn kinderen hier: alle problemen klein’, vat Roula die dag samen.

Een maand later volgt een woning, in bosdorp Maarn is als een warm bad, zegt Roula. De gemeenschap van de katholieke Theresiaparochie ontvangt haar met open armen, net als de buren.
Maarn, de Tinawy’s willen er nooit meer weg. Syrië is voor hen geschiedenis, het stadsleven van Aleppo missen ze ook als kiespijn. In Maarn is veiligheid, zijn er vrienden. Het gaat niet altijd vanzelf, Roula adviseert andere vluchtelingen: 'Je moet aankloppen, contact zoeken. Als je met open hart naar hen toe gaat, dan openen hun harten zich ook.'

De twee meiden treinen dagelijks naar de Internationale Schakel Klas (ISK) in Overvecht, Utrecht. Over een halfjaar stappen ze over naar een gewone middelbare school. Beiden willen ze zo snel mogelijk een bijbaantje; krantenlopen, kassawerk, maakt niet uit.

Roula's gedachten worden sinds het vroege voorjaar beheerst door iets geheel anders. Toen deed namelijk Vinkevener Tom van Rossum (36) zijn intrede in haar leven. De eerste zinnen wisselden ze uit op een datingsite, kort erna volgden lange telefoongesprekken.
Het kan snel gaan. Inmiddels logeert Tom vrij permanent in Maarn. ‘We zijn een gelukkig gezinnetje. We gaan dus trouwen,’ vat Tom de huidige toestand samen, want allen vinden het beter die te formaliseren, zowel om zakelijke als emotionele redenen.

Dan moet wel eerst opnieuw de berg papierwerk beklommen worden, in het bijzonder moet Roula bewijzen dat ze is gescheiden. Opa moet daarvoor in oorlogsgebied Aleppo op zoek naar papieren die liggen opgeborgen in gebouwen die nog wel overeind staan.
Voor het papierwerk aan deze kant reist Roula heen en weer naar de loketten in Doorn. Keer op keer hetzelfde verhaal, en niet alle ambtenaren zijn helaas even warm en begripvol. Soms breekt ze.
Tom -als vrachtvervoerder op Schiphol bekend met papierwerk- verbaast zich dan over de manier waarop de overheden hun administratie voeren. ‘Er wordt veel ingetikt, maar kennelijk wordt er niet altijd op save gedrukt. Als je alles van begin af beter registreert, zou dat helpen.’

De ingewikkeldste wens nog is het invliegen van opa en oma, voor de bruiloft. Of dat lukt is de vraag, de grenzen zijn elke dag moeilijker te slechten. Daar is nu het wachten op. De deskundigen van Vluchtelingenwerkgroep ondersteunen hen hierbij en hebben aangegeven dat het best lang kan duren voordat de IND toestemming zal geven, gedeeltelijk ivm de velen aanvragen die er bij de IND binnenkomen.

Tom heeft in de gezinswoning te Maarn inmiddels iedereen voorzien van dossiermappen. Wat inburgering betreft hebben Roula en haar dochters het getroffen. Harde voorwaarde van Roula is wel dat Tom zich omdoopt tot katholiek. Noord-Hollander Tom heeft weinig moeite met de omgekeerde integratie. 'Ik verruil met plezier de wateren van Vinkeveen voor de bossen van Maarn.’

Gezinshereniging:
Vaak zijn families en gezinnen van elkaar gescheiden door vlucht, oorlog en geweld. Nadat een vluchteling een verblijfsvergunning heeft gekregen, heeft hij/zij drie maanden de tijd (nareis termijn) om gezinsleden (partner, kinderen) te laten overkomen. Om toestemming te krijgen voor gezinshereniging moeten vluchtelingen een aanvraag indienen bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) en bewijzen dat het huwelijk of partnerschap al bestond in het land van herkomst of dat de gezinsleden in het land van herkomst samen met de vluchteling een gezin vormden. Daarvoor moeten de gezinsleden naar een Nederlandse ambassade reizen, vaak in een ander land.

Van wachten word je lui                          

Eigenlijk heeft Roula alles mee. Goed opgeleid, jong, vrouw, makkelijk in de omgang, goedlachs. En ze spreekt haar talen, waaronder nu ook Nederlands. Niet voor niets wordt Roula naar voren geduwd bij presentaties. Roula -de modelvluchteling- sprak al voor de plaatselijke Rotary, en op een gemeentelijke voorlichtingsavond.

Daar doet ze dan haar verhaal, meestal is dat het vluchtverhaal. Waarin ze vertelt over haar vertrek uit Aleppo, twee jaar geleden, en de reis naar Nederland. Over de kampen in Ter Apel, Budel, Wageningen, Arnhem, Heerlen, tot ze de vluchtelingenstatus krijgt toebedeeld. Waarna een volgende periode van wachten aanbreekt: op woonruimte.

Roula wil niet wachten. Ze zoekt zelf en vind een kamer, in Leersum, vandaar dat ze nu bij ons op de Heuvelrug woont. Daarmee verliest ze haar recht op een eigen huis, maar kan wel sneller naar school. Binnen zes maanden zit ze op niveau Nederlands B2, waarmee je kunt doorstuderen. Haar kampgenoten in Heerlen zitten dan nog steeds te wachten, op hun huis.

Labyrinth

Dan komt ook voor Roula de klad er een beetje in. Eerst wachten op Nuffic, dat diploma’s beoordeelt. Haar studie -vijf jaar psychologie- vindt Nuffic onvoldoende voor het doorstuderen aan een masterdiploma. Die ze eigenlijk al heeft, maar al helemaal niet erkend wordt. ‘Ik heb die master nodig, anders vind ik geen werk. Net als Nederlanders met een HBO-psychologie.’

Vervolgens valt Roula in het labyrinth dat onderwijs heet, waarbij contactpersonen elkaar tegenspreken en Roula mag wachten. Inclusief het wachten op toestemming om alvast op stage te gaan in Utrecht. Die toestemming moet weer komen van de Regionale Sociale Dienst. Ook die laat al wekenlang op zich wachten. ‘Nederlanders zeggen: bel op. Maar als Syrische is dat moeilijk. Wij durven niet te klagen bij de overheid.’

Op aandringen van haar vriend -die heeft ze gelukkig al wel gevonden- belt ze het Nuffic. Die de beoordelingsfout toegeeft; ze mag alsnog direct door naar de master. Helaas is het instapmoment dan voorbij. Een nieuwe periode van wachten begint. ‘Wachten, wachten,’ zucht Roula, ‘daar word je lui van. Of gek.’

Ik wil nuttig zijn

Daarom vult Roula haar dagen met vrijwilligerswerk her en der. Maandenlang in een bejaardentehuis, nu vooral bij Vluchtelingenwerk. Roula vertaalt, legt uit, gaat mee naar school en tandarts. Ze ziet waar mensen tegenaan lopen. Zo kent ze zeker drie vluchtelingen die een eigen zaak willen beginnen, maar een netwerk missen en verdwalen in de regelgeving. ‘Ze zijn bang dat ze met een kleine fout hun laatste geld kwijt zijn. Er zou een website moeten zijn om hen uit te leggen wat wel en niet kan.’

Onlangs was er een avond waar zij en andere vluchtelingen mochten zeggen hoe het beter kan. Voor Roula is dat vrij simpel. ‘Als je wil dat mensen integreren, ga dan naar ze toe. Bekijk hen niet als een vluchteling, maar als mens. We willen geen geld, we willen je vriend zijn. Ik ga liever een kop koffie drinken met je dan naar een organisatie die zegt wat je moet doen.’

Verwacht ook geen eeuwige dankbaarheid. Natuurlijk is Roula dankbaar. ‘Maar Ik kan niet elke dag bedankt zeggen, tegen Nederland.’ Wat dat betreft is Roula wel een fase verder. ‘Eerst was het belangrijkste om te eten en drinken en een deur die op slot kan. Maar nu wil ik weer de mens zijn die ik was, en nuttig. Ik ben 31, ik moet een baan vinden.’

Vandaar dat ze nu ook wedt op een nieuw paard: webdesign. In Aleppo verdiende ze in die wereld al aardig de kost. Het worldwideweb is wat dat betreft minder ingewikkeld, daar sluiten vraag en aanbod een stuk sneller op elkaar aan. Liefst gaat Roula aan de slag als psycholoog, zolang dat niet lukt, kunnen Heuvelruggers voor hun webdesign naar assafo.com.

Diplomawaardering.
Als je wilt studeren of werken op het niveau waarop je dit deed in het land van herkomst, is het nodig om je diploma te laten herwaarderen. Een diplomawaardering is een schriftelijk advies dat aangeeft wat de waarde is van een buitenlands diploma of opleiding in Nederland. Het bevat een vergelijking van een buitenlands diploma of opleiding met het Nederlandse onderwijssysteem. Deze kan helpen bij het vinden van een baan of opleiding op eigen niveau.

Diplomaerkenning.
Het erkennen van een buitenlands diploma is alleen nodig wanneer een beroep beschermd is in Nederland, zoals arts, leraar en apothekersassistent. Dit betekent dat iemand alleen in dit beroep mag werken na toestemming door de bevoegde autoriteit. Deze kijkt oa of iemand voldoet aan de juiste opleidingseisen.

Laatste update: 22-05-2020